Yunanıstan və Ermənistanın xarici siyasəti
Türkiyə Respublikasını qaralama, daxili siyasətlərinidə Türkə nifrət ilə bəsləyən, gün keçirən sözdə iki ölkə var.
1669-cu ildə Krit adasını Venesiyalılardan alan Osmanlı ordusunun ilk vəzifəsi kilsələri bağlanan Yunan Pravoslav dindarların kilsələrinin, ibadət yerlərinin açılması olub.
Belə bir ədalətə sahib olan və onları əsirlikdən qurtaran Osmanlı İmperiyasına verdiyi cavab, qanlı qiyamlar və tək bir türkün Krit adasında qalmayana qədər qırğınların davam etdirilməsiydi.
Eyni şəkildə, təxminən 50 min Osmanlı əsgərinin şəhid olduğu və Venesiya zülmündən xilas etdiyi Kiprdə, son günlərə qədər uşaqların, qadınların, qocaların, gənclərin və müdafiəsiz insanların qətliamları, bunun üçün zəmin hazırlayan siyasi bəyanatlar və dəzgahlara sahib olan Yunanıstan, bizə ağl vermək əvəzinə qanlı və soyqırımlar ilə dolu tarixinə baxmadan gözü bağlı oxuduğu tarixi bir daha nəzərdən keçirsin.
İnsan, Dövlətin bədənləşmiş halı və təməlidir. Təməli bir belə pozğun, şərəfsiz dövlət(lər)dən belə şeyləri görmək təəccüblü deyil. Dünyaya demokratiya öyrədən Qərb dövlətlərinin şüurunda, 2 həftəlik mədəniyyətləri olan fövqəldövlətlər, onları muzdlu qatillər kimi istifadə edərək, mədəsiz və qəlbsiz səhnələrin yaratdığı narahatlığı, üstəlik bəzən siyasi dil əvəzinə, Osmanlı qapazının zəruriliyi qaçılmazdır.
Ruslar tərəfindən TURAN yolunu bağlamaq və Asiya ilə sərhəd təmasımızı kəsmək üçün divar olaraq qurulan Ermənistan ərazisi, 15-ci əsrdən bəri, Ağqoyunlular, Türk dövləti olan Səfəvilər və Osmanlılar arasında əl dəyişdirib.
Hər dövrdə 5%-lik əhalisi olan ərazilər, rus ordusunu dayandırmaq üçün Səfəvilər tərəfindən (Qacar xanədanı-red.) imzalanan Türkmənçay müqaviləsi ilə 1828-ci ildə ruslara verildi.
Rus istilasından sonra sayları 18% -ə yüksəlmiş ermənilər bu günə qədər həyata keçirdikləri qırğınlar və soyqırımlarla İrəvanda yalnız bir türk qalmayacağı günədək vəhşiliklər nümayiş etdirdilər.
Təkcə bununla deyil, tarixin hər dövründə Türklərə qarşı tale bağları bağlanaraq terror edən bu iki mayası pozuq, yaramaz xalq, Birinci Dünya müharibəsinin sonunda Anadolunun demək olar ki, hər bölgəsində imperialistlərə qoşularaq qırğınlar törətmiş, Osmanlı ordusuna qarşı üsyanlar etmiş və Osmanlı ordusunun təminat yollarının bağlanmasıyla əsgərlərimizin donmasına, dövlət xadimlərinə qarşı sui-qəsdlərə, PKK / YPG terrorunun təlimi, maliyyə və sığınacaq verməklə, günümüzdə də eyni həyasızlıqla davam etdirilməkdədir.
Məlikşahı «Ermənilərin Atası» adlandıran ermənilər, «Latın külahı görməkdənsə, Türk sarğısını yeğlerim» -deyən yunanlar sadiqlikləri qədər qarşılıq görürlər.
Belə mayası pozuq, simasız iki dövlət, bizdən üzür istəməyi gözləyir !!! …
F. Özonur / TASFO