Taner Ünal
Türkiyə, İstanbul
19-cu əsrdən etibarən missionerlər kürdlər və ermənilər üçün tarix yazmağa başladılar və bu vəziyyət türk tarixinin möhtəşəm sivilizasiyalarına sahiblənmə şəklində davam etdi.
Siyasi kürdçülərin illərdir ortaya atdıqları çoxlu absurd iddialara görə indiki kürd gəncləri Misak-i Millinin sərhədləri daxilində qalan torpaqların, xüsusilə Şərqi və Cənub-Şərqi Anadolu bölgəsinin tarixdə onlara məxsus olduğuna, türklərin «sonradan gəlib işğal etdiklərinə» ciddi şəkildə inanırlar.
Bütün bu yalanlara, səhvlərə, şırnaqlara aldanan kürd gəncliyində haqq-ədalət ideyası yaranır və nəticədə “Torpaqlarımızı geri istəyirik” -deyirlər.
Ən pisi də odur ki, onlar elektrik enerjisindən, sudan qeyri-qanuni istifadə etdikdə, vergi ödəmədikdə belə özlərini haqlı hesab edirlər.
Ona görə deyirik ki, “Tarix vətəndir. Türklərin tarixə ayaq basdığı yerlər bizim vətənimizdir“.
Bu gün torpaqlarımıza tamah salanların gözünü oyduğumuz kimi, tarixdə vətənimizə edilən hücumlara, xəyanətlərə də dözməməliyik.
Sentyabrın 12-dən əvvəl və sonra türk millətçilərini manipulyasiya etmək üçün “Türklər və kürdlər tarixdən bəri birlikdə vuruşublar”, “Kürd türkləri”, “Türk kürdləri” kimi real olmayan nəşrlər dərc olunub. Türk Kültür jurnalı, kürdlər və PKK-nın Anadolu torpaqlarına haqq iddiasına haqq qazandırır və uydurduqları iddialara haqq qazandırmaqdan başqa heç bir iş görməyən bu yalanlar sonda belə bir nöqtəyə gəlib çatır: “Malazgirtin qapılarını biz açdıq”.
Bu yalanlar zamanla həqiqət kimi qəbul edildi və bu gün Gələcək Partiyasının sədri olan Əhməd Davudoğlu Baş nazirliyi dövründə Malazgirtdə kürd tezislərini müdafiə edərək çıxış edib “kürdlər Anadolunun qapısını türklərin üzünə açdı” demişdi.
Ancaq Malazgirtdən əvvəl Anadolu Bizans hakimiyyəti altında idi və orada kürdlər yox idilər.
Tarixi biliklərdən və ya tarixi şüurdan uzaq olanların əlində ölkəmizə qarşı aparılan yalançı təbliğatdan necə istifadə olunduğunun, türk tarixindən şüursuz şəkildə istifadə etməklə ölkəmiz üçün necə bir təhlükəsizlik problemi yarandığının ən bariz sübutudur.
BİZANS TARİXİNDƏ ANADOLUDA KÜRD YOXDUR. MƏRVANİLƏR ƏRƏBDİR. YAVUZ DÖVRÜNƏ QƏDƏR ANODULUDA KÜRD YOX İDİ.
Bizans torpaqlarında yaşamış və Bizansda da ödənişli hərbi xidmətdə olmuş, lakin xristianlığı qəbul etmiş peçenek, qıpçaq, uz, avar və s. kimi türk boyları Anadolunun oturaq xalqlarını təşkil edirdi. Əməvilər dövründən etibarən İslam orduları Anadoluya hücum etmiş, Diyarbəkir və Urfa kimi vilayətlər müvəqqəti olaraq ərəblər tərəfindən işğal edilmiş, Səlcuqlar tarix səhnəsinə çıxmazdan öncə Bizans tərəfindən qovulmuşlar.
1071-ci ildən əvvəl Səlcuqluların Şərqə və Cənub-Şərqə etdiyi hücumlarla isə qalanları təmizləndi.
Diyarbəkir, hətta 973-cü ildə Amed və ya Amid şəhəri adıyla ərəblərin əlində idi.
Urfa da 1032-ci ildə ərəblərin hakimiyyəti altında olduğu bəllidir. 1032-ci ildən sonra cəmi 8 il Mərvanilərin hakimiyyəti mövcud olub. Mərvanilər ərəblərdən təşkil olunmuş tayfalardır. (Urfalı Mateos xronikası, səh. 23)
Oğuz basqınları 1040-cı ildə bir neçə minlik bir qüvvə ilə Diyarbəkirə hücum etdikdə, təxminən 1000 nəfərlik Mərvanilər qalada mühasirədə qaldılar, lakin tezliklə Oğuzlara təslim oldular (İbnu’l Ezrak, eyni zamanda, s. 170-171; İbnü’l I Sir, El-Kamil, 7/418-19).
Ərəblərdən qarışıq olanlar, İbn əl-Əsirin qeydinə görə, Mərvani Bəyliyinin qurucusu Bəz adlı bir şəxs, Əbu Əbdullah əl Useyn b. Dostək onun qardaşıdır (El-Kamil, 7/1). O biq quldur idi və kimliyi mübahisəli olsa da ərəb olması deyilir.
Üstəlik, İnaloğulları dövründə Diyarbəkir tamamilə yenidən quruldu, ticarət və mədəni həyat çox inkişaf etdi, türkmənlər bölgədə tamamilə məskunlaşdılar.
Xalq firavan və dinc olub, alim və sənət adamları qorunub, on minlərlə cilddə əsər müəlliflər arasında bir dənə də olsun kürd yoxdur.
1085-ci ildə isə Məlikşahın əmri ilə Dilmaçoğlu Mehmed bəy tərəfindən fəth edilmişdir.
Dilmaçoğlu Mehmed bəyin qurduğu Dilmaçoğulları bəyliyi 1085-1192-ci illər arasında Bitlis, Ərzen və Vestanda hökmranlıq etmişdir. Dilmaçoğulları da digər türkmən bəylikləri kimi idarə etdikləri torpaqları yenidən quraraq xalqına firavanlıq gətirmişlər.
1150-ci ildə tikilmiş Bitlis Ulu Məscidi Anadoluda türk memarlıq sənətinin ilk və ən gözəl nümunələrindən biridir. Artuqlular bəyliyi/dövləti isə 1403-cü ilə qədər pulu və mədəni sərvətləri ilə seçilən bir türkmən dövləti idi.
1450-ci ilə qədər bu bölgənin heç bir bölgəsində və digər Cənubi Anadolu və Şərqi Anadolu bölgələrində bir nəfər də olsun kürd yox idi. Gəlin görək 16-cı əsrdən əvvəl Anadoluda kimlər olub?
1080-1228-ci illər arasında Kemah, Ərzincan, Divriği və Şebinkarahisarda hökmranlıq edən Mengüçəklər Türk idilər.
1071-1178-ci illərdə Sivas, Tokat, Niksar, Çorum, Amasya, Kastamonu, Malatya, Elbistan və Kayseridə hökmranlıq edən məsləhətçilər türklər idilər.
1084-1393-cü illərdə Bitlis və Ərzəndə hökmranlıq edən Dilmaçoğulları türk idilər.
1110-1207-ci illər arasında Ahlat, Erciş, Van, Tatvan, Adilcevaz, Silvan və Muşda hökmranlıq edən Əhlatşahlar türk idilər.
1085-1113-cü illərdə Harput, Palu və Arapkirdə hökmranlıq edən Çubuq oğulları türklər idilər.
1098-1183-cü illərdə Diyarbəkir və ətrafını idarə edən Yınaloğulları türk idilər.
Diyarbəkir, Mardin, Hasankeyf, Silvan və Harputda 12-15-ci əsrlər arasında hökmdarlıq edən Artukoğlu, pulları, möhürləri, əsərləri ilə türk idilər.
Bu gün kürdlərin yaşadığı deyilən yerlərdə 16-cı əsrə qədər türkmən dövlətləri var idi və burada kürdlərin “k” hərfi belə burada yox idi.
1365-1469-cu illərdə Şərqi və Cənub-Şərqi Anadoluya, eləcə də Cənubi Qafqaza, İran və İraqa hakim olmuş Qaraqoyunlular türk dövləti idi.
1469-1508-ci illər arasında Cənubi Qafqaz, İran və İraqda da hökmranlıq edən Ağqoyunlar türk dövləti idi.
1500-cü illərin əvvəllərindən Cənubi Qafqazda, İran və İraqda hökmranlıq edən Səfəvi dövlətini quranlar Anadoludan çıxan türklər idilər.
1500-cü ilin əvvəllərində Anadolu tamamilə türkmənlərə məxsus idi. Cənub-Şərqi Anadoluya çox kiçik bir toplum olaraq gələn kürdlərin Cənub-Şərqi Anadoluda 2%-lik əhalisi belə yox idi.
Gördüyünüz kimi, XVI əsrə qədər Şərqdə və Cənub-Şərqdə Kürdlər yox idi!
Kürdlər Qərbdə idi?
Anadolu səlcuqları 1075-ci ildə İznikdə qurulan, sonra Konyanı mərkəz götürərək səlibçi orduları ilə ölüm-dirim savaşı keçirən türklər idilər.
Kütahya və ətrafında Germiyanoğulları, Kastamonu və ətrafında Candaroğulları, Söğütdə Osmanoğulları, Biləcik, Bursa və ətrafı Türk bəyliklərindən ibarətdi.
XIII əsrin ortalarından 15-ci əsrin ikinci yarısına qədər davam edən bəyliklər dövründə Qaraman və onun ətrafında olan Qaramanoğulları Türk bəylikləri sayılırdı.
Balıkəsirdə və ətrafında Karesioğulları, Manisa və ətrafında Saruhanoğlular, İzmir və civarında Aydınoğulları, Türk beylikləri idilər. Dənizli və ətrafı İnanc Oğulları, Muğla və ətrafında Menteşe Oğulları, Antalya və ətrafında Hamitoğulları; Onlar türk bəylikləri idi.Beyşehir, Seydişehir və ətraflarında Eşref oğulları, Adanada və ətrafında Ramazan oğulları, Dulkadiroğluları isə Maraş və ətrafında yaranmış türk bəylikləri idi.
Anadolunun hər qarışı Türklərdən ibarətdi.
Heç bir alim və tarixçi bu bəylikləri, sülalələri, dövlətləri türklükdən başqa bir millətə aid etməmişlər.
Biz Səlcuqlular olaraq Xorasan və Azərbaycandan keçərək Anadoluya gələndə ancaq Bizans dövləti var idi. Biz bu torpaqları etnik qruplardan yox, Bizansdan almışıq.
İndi sadalanan rayonlar, şəhərlər və bütün torpaqlar qan və qılıncla alındı. Bu torpaqlar bu cür Vətənə çevrilib. Göründüyü kimi, Anadolu Səlcuqlu dövlətinin süqutundan sonra qurulan bəyliklərin hamısı türk bəylikləri idi.
Anadolu Səlcuqlu dövləti dağılanda dövlətin zəifliyini nəzərə alsanız, bir qədər gücə malik ən kiçik qruplar bir bəylik meydana gətirdi. Anadoluda kürdlər var idisə, Osmanlılar bir neçə nəfərdən bəylik qurduğu halda, niyə kürdlər bir bəylik belə qurmadılar?
Kürdlər Anadoluda olsaydılar, Səlcuqluların süqutu zamanı kiçik də olsa, bir neçə kəndi daxil etsələr də, bəylik qurmalı olmazdılarmı?
Ardı var