Orta Asiya ərəb orduları tərəfindən işğal edildikdən sonra İran yaranış dastanları ilə semit yaranış və törəmə dastanları arasında rəqabət ərəblərin siyasi səhnədəki üstünlüyü ilə paralel olaraq semitik yaradılış və törəmə dastanlarının xeyrinə inkişaf etmişdir.
Şübhəsiz ki, Orta Asiyada bu anlayışın hakim olmasında ən təsirli şəxs Təbəridir.
Təbərinin tarixi ilk müsəlman tarixçiləri Vaqidi, İbn Səd, Bəlazuri, Yəkubi, İbn Kuteybə və Əbu Hənifə Dinəvərinin əsərləri ilə müqayisədə daha anoxronik quruluşa malikdir. Lakin bütün bu tarixçilərin, o cümlədən Təbərinin ortaq nöqtəsi budur ki, onlar Tövrat ənənəsinə uyğun olaraq dünyanı üç oğlu arasında bölüşdürən Nuh peyğəmbər haqqında danışılan rəvayətlərə əsaslanaraq öz tarixlərini və mənşəyini İbranilərə aid edirlər.
Təbəri nəhayət ilk insan olaraq Adəmi qəbul edirdi. Adəmdən bir neçə nəsil sonra insanlar yoldan çıxdılar və Allah Nuh peyğəmbəri insanları bu azğınlıqdan xilas etmək üçün göndərdi. Tufanda vəftiz olunan dünyanı, ərinə inanmadığı üçün onu tərk edən, seldə boğulan bir anadan doğulan Hz. Nuhun oğulları Ham, Sam və Yafətin nəslindən gəldilər və semit törəmə davam etdi. Müvafiq olaraq, hemit tayfaları (berberlər, kənanlılar, zəncilər…) Ham, semit tayfaları (yəhudilər, ərəblər, aramilər, xaldeylər və s.) Sam sayılırdı.
Bu törənişdə bəxtimizə üzəri açıq yatarkən atasının məhrəm yerini görən, buna gülən və bu səbəbdən də atası tərəfindən lənətlənən Yafəs düşüb.
Türklərin müsəlmanlaşdığı 10-cu əsrdən bu günə qədər bütün tarix kitablarında (o cümlədən islamlaşmış oğuzların diqqət mərkəzində olan oğuznamələr də daxil olmaqla) türklərin mənşəyini bu semit törəmə dastanına quraşdırılmış əlavə kimi görmək mümkündür.
10-cu əsrdən başlayaraq islamlaşdırılmağa çalışılan türk tarix anlayışı bir tərəfdən Hunlar, Göktürklər, Ötüken, Uyğurlar da daxil olmaqla, keçmişdə mövcud olan bütün türk tarixini və mədəniyyətini bir düşüncə ilə qəbul etmişdilər. Qeyri-müsəlman türk ola bilməz və bu düşüncə də türklərin onları inkar etməsinə səbəb olur, digər tərəfdən isə Qara dənizin şimalında türklərin inkarına səbəb olurdu.
Türk boyları; Hun, Peçenek, Uz, Qıpçaq, Karaim, Krımçak və Qaqauz, Orta İtil bölgəsində yaşayan çuvaşlar və Şimali Asiyada yaşayan Yakut, Dolqan və daha bir çoxları diqqətdən kənarda qalırdı.
Şərq müsəlmanlarının, xüsusən də türklərin fars və Tövrat ənənələrindən götürdükləri bu tarixi anlayış, təəssüf ki, türklərin kollektiv yaddaşına daxil edilməli olan, demək olar ki, bütün tarixi şəxsiyyətləri silib, onların yerinə ərəb mənşəli din xadimlərini qoyub, onların da əksəriyyətinin türk tarixi ilə heç bir əlaqəsi yoxdur.
Dini səbəblərdən öz xalqına və dövlətinə düşmənçilik edə biləcəkləri fikri ilə tanış olmayan türklər bu fikri mənimsəyərək öz qan qardaşlarına qarşı duruş gətirərək onlarla vuruşurdular.
Bütün türk toplumları öz tarixi qavrayışlarını bu ideyaya paralel formalaşdırır ki, bu da milli tarix anlayışının formalaşmasına mane olurdular. Türk tarixini semit teokratiyası baxımından araşdırmalı, izah etməli, cəmiyyətə örnək olacaq qəhrəmanlar isə onlarla heç bir genetik əlaqəsi olmayan insanlardan və türklərin öz siyasi ideologiyasını yaratmasına mane olan kitablardan seçilməlidir. Bu tezis elmi əsaslara söykənir.
Maraqlı və hətta ironik tərəfi budur ki, öz köklərindən qoparılaraq semitik tarix oyununa fəda edilmiş bu tarixi anlayış qarşı tərəfi millətçi tarixçi (!), etnoloq (!) və s. elan edib özlərini qruplar tərəfindən milli anlayış kimi qəbul etdirib, təqdim edilməli və müdafiə olunmalarıdır.
Prof.dr. Harun GÜNGÖR